Nas costas do Parque
Juan Antonio Pinto Antón
(publicado en 'El Progreso', 3/4/08)

'Desde tiempos a esta parte / vamos camino de nada...’ di sen dicir o poeta, mentres os versos petan na ferida aberta das costas do parque de Rosalía.

Polo que contan os entendidos, todo está xa nas mans de San Froilán, patrón dunha cidade que cacho a cacho, dentada a dentada vai perdendo as súas cores, a súa fisonomía, a súa identidade.

Pobos, vilas e cidades tiveron sempre sinais de identidade propia, pero eses sinais vanse perdendo enfundadas nun uniforme de formigón, cristal e ladrillo. É o uniforme gris e previsible que impoñen os cartos.

Se ninguén preserva as paisaxes urbanas, perderemos o patrimonio cultural e visual que fai tan distintas Ourense de Viveiro, Lugo de A Coruña, Tui de A Fonsagrada, Celanova de Camariñas. Tan distintas, tan imprescindibles, tan necesarias, tan complementarias. Sen esas diferenzas identificadoras todo se vai reducindo a unha chaira interminable e monótona de bloques e máis bloques de pisos-colmea onde se amorean persoas vacinadas de horizontes.

Mulleres, homes, vellos, nenas e nenos necesitan aire para respirar, ceos onde pousar os ollos, longos paseos para percorrer a pé entrecruzándose coa palabra do outro, edificios nobres para examinarse de beleza, igrexas para encher de silencio o faiado do cerebro, pobo onde botar raíces, cidade coa que identificarse. Desde a pérgola mártir do Parque de Rosalía podiamos asistir gratis ó milagre asombroso e gratuíto do val do pai Miño, unha das visións máis fermosas de Galicia. Pero agora esa visión vai ser borrada por bloques de viviendas-con-vistas-al-río... de ata vinteoito metros de altura!

Non abonda para esta pequena cidade ser testemuña de desfeitas veciñas como o xigantesco hipermercado xemelgo de tódolos hipermercados xigantescos ou o Pazo de Congresos, chantados xusto alí onde máis estorban. Ou ese muro infamante de cemento da avenida das Fontiñas, tamén colonizada polo ladrillo e onde rebotan os ollos de todos os que chegan a Lugo. Ou a muralla invisible, alto mirador desde onde nada se pode mirar porque foi asulagada con edificios.

Ata cando?, ata onde? Os pisos valeiros medran como fungos no outono máis seco. Lugo, co uniforme gris e rutinario, vai perdendo a súa identidade. As leis máis idiotas permiten desfeitas que xa non teñen volta atrás. O lucro privado volve a impoñerse sobre o interese público. Aínda é tempo para os políticos. E para as institucións. E para as organizacións cidadás. E para as asociacións de veciños. Por máis que sexa legal, unha desfeita é unha desfeita. Aínda estamos a tempo. Ou haberá que encargar guías que expliquen a viaxeiros e turistas, co autocar aparcado na Tolda, que... por favor, un pouquiño de silencio! Atendan todos. Esta cidade que case non se ve non é Barakaldo nin Santa Coloma de Gramanet. Non, non, tampouco é Macotera de la Reina nin Alcorcón. Como? non, non estamos en Sangüesa nin en Icod de los Vinos. Xa sei, xa sei que todas se parecen pero, como ben indica a plaquiña, esta cidade é a bimilenaria... Ah! Ou sexa... que estamos... en Lugo?

< voltar